Elif BAĞCI - KÜL OLMAK
KÜL OLMAK Avare oldum yürüyorum, Kayboldum hayatın kasvetli sayfalarında. Bir yastır geceye kanca misali asılan ay; Yarım kalan tüm o ölümsüz aşklara. Her birinin hikayesini anlatan... Sahi, ölümsüz müydü hepsi? Asırlar sonra bile anlatılır mıydı hikayesi? Yoksa ölümsüzlük denilen şey Hayatın alaycı bir illüzyonundan mı ibaretti? Bahane buldum, dönüyorum; Küstüm hiçliğe çıkan bu upuzun yola. Bir hazdır geceye yelken misali tutunan ay; Yarım kalan tüm o sonsuz aşklara. Her birinin son demlerini taşıyan... Sahi, sonsuz muydu hepsi? Sonsuzluklar kırıldı da ondan mı bitti? Yoksa sonsuzluk denilen şey Hayatın amansız bir aldatışından mı ibaretti? Aheste rüzgarlarda savruluyorum, Sararıp soldum umutsuzluk yağmurlarında. Bir ayazdır geceye fener misali ışıyan ay; Yarım kalan tüm o kül olmuş aşklara. Her birinin mezarını aydınlatan... Sahi, kül mü oldu hepsi? Yangınlar sarıp da öldürdü mü kalbi? Yoksa yanıp kül olmak denilen şey Hayatın acımasız bir intikamından mı...
