Ahsen Aslantaş - Ay Işığına Serenat

Ay Işığına Serenat

Sonsuza çalan gülüşlerin vardı senin

Duymak için kaç ömür feda edilir, sayamazdım. 

Uzansam güzelliğine bulanırdı içim,

Yorgun ruhumu ışığınla aklardın.

Ay ışığı dans ederken kavuşmalarımızda

Uzak diyarların ezgisi konuyordu bakışlarına

Trenler koparıyordu bizi gençliğimizden

Ve yine

Trenler kavuşturuyordu elemle çatlayan dudaklarımızı, gizliden.

Soluksuz bir rüzgar nabzımı tutarken,

Dolunayın ışığında öptüm tazecik gözlerinden.

Kardelenler filizlendi dudaklarımda

Soran herkese, adını haykırdım içimden.

Ahsen Aslantaş