ORHAN VELI KANIK - İSTANBUL'U DİNLİYORUM

 İSTANBUL'U DİNLİYORUM

İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı; 
Önce hafiften bir rüzgâr esiyor; 
Yavaş yavaş sallanıyor 
Yapraklar, ağaçlarda; 
Uzaklarda, çok uzaklarda, 
Sucuların hiç durmayan çıngıraklan; 
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.

İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Kuşlar geçiyor, derken; 
Yükseklerden, sürü sürü, çığlık çığlık. 
Ağlar çekiliyor dalyanlarda; 
Bir kadının suya değiyor ayakları; 
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;

İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı; 
Serin serin Kapalı Çarşı; 
Civil Civil Mahmutpaşa; 
Güvercin dolu avlular. 
Çekiç sesleri geliyor doklardan. 
Güzelim bahar rüzgârında, ter kokuları; 
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;

İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı; 
Başında eski âlemlerin sarhoşluğu, 
Los kayıkhaneleriyle bir yalı; 
Dinmiş lodosların uğultusu içinde 
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;

İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı; 
Bir yosma geçiyor kaldırımdan; 
Küfürler, şarkılar, türküler, lâf atmalar. 
Bir şey düşüyor elinden yere; Bir gül olmalı;
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;

İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı; 
Bir kuş çırpınıyor eteklerinde; 
Alnın sıcak mı, değil mi, biliyorum; 
Dudakların ıslak mı, değil mi, biliyorum; 
Beyaz bir ay doğuyor, fistıkların arkasından 
Kalbinin vuruşundan anlıyorum; 
İstanbul'u dinliyorum.

ORHAN VELI KANIK