Nurcan NURAL - Etimden sütümden...

Etimden sütümden...

Eski zamanların şehirlerinden çok eski ve şu an yıkık evlerin birinden en eskisinden halinin en loş haliyle ışığın ve en serin haliyle gecenin içinden. Bağdaş kurmuş oturuyorum pencereye doğru, rüzgar boynumdan iniyor köprücüklerime gömleğimden içeri göğsüme. Kendimi düşündüm, eskiyi yeniyi anıyı dünü bugünü. Kapattım gözlerimi pencerenin serinliğine karşı: "Bir sahil , sabahın ilk ışıklarında koşuyorum , kaçıyorum bir şeylerden bir yerlere ,bilinenden bilinmeyene. Kötüden belirsizliğe." Açıyorum gözlerimi, derin bir nefes. Hiç bitmedi şu kahveyi soğutma huyum ama içilir herhalde. Kapatıyorum yeniden gözümü: "Bir ekosistem, adını ben vermişim ama başkaları dayamış döşenmiş benim için. Sahibinden eşyalı bir hayat , yaşarsan. "Dizlerim düğümlenmiş sanki uzatıyorum bacaklarımı uzanıyorum yere. Nasıl da içime işliyor rüzgar. Kapatıyorum gözümü: "En ortasına yürüyorum çemberi, duruyorum dönüyorum anlamlandıramıyorum hiç kimseyi hiçbir şeyi. Çemberden demeye bin şahit ister esasında bir daire , insanlarla dolu, faydalanmak için etimden sütümden... "Kalkmam lazım bu zeminden yoksa iyice üşüteceğim. Pencereyi de kapatmalıyım. Bir haber kanalı açıp  iskemleye yerleşiyorum. Girmiştim bir kez bu girdaba, kapatıyorum gözümü:" Ordayım işte, bir şeyler yapıyorum adettendir hayatı idame ettirmek. Fakat birden duruyorum, zaman akıyor, insanlar geçip gidiyor fakat her şeyi tüm gücümle itip duruyorum. Susturamıyorum kafamı, susmuyor ellerimi kulaklarıma götürüyorum, eviriliyorum sanki kendimden düşüncemden aklımdan fikrimden. İnsanlar bağırıyor gibi sanki ne oluyor aman tanrım!.."

Gözümü açıyorum, haberlerde bağıran insanlar ve bir kaza haberi, ter içinde kalmışım iskemlede. Bir duş almalıyım. Su akmalı tüm bedenimin üstünde özgürce, umursamazca. Suyun altındayım saçlarımı yıkamak için gözümü kapatıyorum: "Boşanırcasına yağmurlar yağıyor, koşuyoruz nerden nereye bilmeden." acı hissediyorum kalbimin üstünde , göğüs kafesim sızlıyor. Gözyaşımı  ayırt edebiliyorum saf sudan. Devinim, asla peşimi bırakmayan değişimim. Evriliyorum. Öylece uzanıyorum, bırakıyorum kendimi yatağımın yumuşaklığına ,garip bir huzur hissediyorum, gözlerimi kapatıyorum: "Ekosistemin ortasındayım, boşluklar var nefes alabiliyorum, hareket edebiliyorum üstelik özgürce. "Doğrulup karşımda duran aynaya bakıyorum, gülümsüyorum. Ordaydım işte, bedenimle , aklımla fikrimle. Evriliyorum  kendi etimle ,kendi sütümle.

Nurcan NURAL