Beyza Betül VAROL - Tebessüm

 

Yavaşça ilerledi uçurum kenarına . Gelince en uca oturdu usulca karsısında akşam olmasından dolayı parlayan köprü altında uçsuz bucaksız okyanus ... Kollarını arkasına uzattı başını geriye attı kapattı gözlerini usulca. Derince bir nefes çekti içine tüm havayı esir alırcasına ... Hemen altındaki suyun aksine sesliydi kafasındaki düşünceler her zaman ki gibi susmak bilmiyor onu yalnız bırakmıyorlardı . Kafasını kaldırdı karşıya baktı . Duyulmasa da olduğu yerden karşıdaki köprüdeki gürültüyü tahmin edebiliyordu , insanlar günün sonunda evlerine varabilmek için çabalıyordu . Oysa onun evim deyip gidebileceği bir yeri bile yoktu. O sadece kendi olmaya çalışıyordu. Ama kimse olduğu gibi kabullenmiyordu onu . Ayaklarını sallandırırken altındaki dibi görünmeyen denize baktı . Yüzme bilmezdi o korkardı da derin sulardan cesaret edemese de hep dalmak isterdi içine en dibine gitmek sırlarını görmek …  Doğruldu yerinde ayağa kalktı, kafasını kaldırdı son kez baktı gökyüzüne yıldızları ilk defa bu kadar net görüyordu , küçük bir tebessüm oluştu yüzünde kapattı gözlerini damlarken bir yaş yanağına bıraktı kendini uçurumun kenarından, önce bir hava akımı kapladı bedenini sonra anlık bir kuvvet hissetti suya temas edince sonrası soğuk. Hissizleşiyordu yavaşça kapanıyordu gözleri son kez açtı gözlerini baktı etrafına karanlıktı her yer korku bile hissedemiyordu o an, yukarı baktı sonra son hava kabarcığı yükselirken gökyüzüne yeniden belirdi yüzünde kırık ve acı dolu bir tebessüm...

Beyza Betül VAROL