Gül Betül TÜRKMEN - Kendine Bir Yabancı

Kendine Bir Yabancı

Ne kadar çabalasa da tanıyamıyordu işte. O bir yabancıydı besbelli, belki buraların insanı değildi ya da çok uzaklardan gelmişti. Evet evet, muhakkak o bir misafirdi; değilse odaya sinen bu kokunun izahı gurbet olamazdı başka türlü. Tanışmak gerekti ama insan aksine nasıl kavuşabilirdi? Aynadaki bu yabancıyla konuşmaya mecali var mıydı? Sahi konuşmak neydi, bilemiyordu. Hayli zaman geçmişti biriyle sohbet etmeyeli. Gerçi buna gerek var mıydı, yazmak denen o cehennem yetmiyor muydu zaten? Tüm bu yaşananlar veya yaşanamayan ne varsa hepsine şiirler sebep olmamış mıydı? Yazdığı için acı çekmiyor muydu veya acı çektiği için yazmıyor muydu? Ölümü haykırıyordu şiirler ve yaşamayı savunuyordu tüm şairler. Bir de aşkı ve sevdayı. Maviydi umudun rengi ama onun için bir çift kahverengi göz tüm dünyaya bedeldi. Öleceğini bile bile insan nasıl sevebilirdi birini, ölürcesine. Öyle ya, her aşk bir intihar; her şiir bir ölüm değil miydi?

Gül Betül TÜRKMEN